„Sprzedam dom, w którym już nie mogę mieszkać”, scenariusz, reżyseria i opracowanie muzyczne: Jerzy Zoń, scenografia: Joanna Jaśko-Sroka, kostiumy: Zofia de Ines, dźwięk: Andrzej „Czoper” Czop/Rafał Łuszczek, światło: Robert Kania, występują: Grażyna Srebrny-Rosa/ Agata Słowicka, Marta Zoń/ Katarzyna Maria Zawadzka, Jacek Buczyński/ Szymon Pater, Bartosz Cieniawa/ Adam Plewiński, Maciej Słota/ Jacek Joniec/ Alan Pakosz. Teatr Kto, premiera 24 i 25 marca 2003 roku.
LITERATURA…
Bohumil Hrabal (1914-1997), czeski pisarz, o którym zwykło się mawiać, iż jest jednym z ważniejszych twórców światowej literatury XX wieku, obdarzał pisane przez siebie historie niezwykłym, wręcz surralistycznym dystansem, szczególnie wtedy, gdy mówiły o rzeczach przygnębiających, a nawet tragicznych. Jeden ze zbiorów opowiadań pisarza: „Sprzedam dom, w którym już nie mogę mieszkać” dotyka problemu świata powojennego, towarzyszącemu mu dramatowi przewartościowania.
…W TEATRZE.
Akcja spektaklu toczy się w nośnej konstrukcji budowli, jaką jest sam los ludzki, a jej architektura i wnętrze są tematem widowiska. Jednakże, choć wnętrza są przebudowywane wraz w upływem czasu, ich klimat wydaje się być niezmiennie podobny, jakby, paradoksalnie, dynamika rozwoju zakładała znieruchomienie nastroju.
Spójrzmy na rekwizyty: torby podróżne, świeca, suknia ślubna. Niby jest w nich ukryty jakiś patos, jakaś podniosłość, nawet smutek czy radość odchodzenia, wstępowania w nowy czas, a jednak wszystkie one zdają się być pokryte kurzem, niezależnie czy towarzyszą wspomnieniu czy właśnie przeżywanej przygodzie. Groteskowo próbują obronić swoją rację bytu, powołując się na symbole, jakie mają jeszcze w nich drzemać. „Sprzedam dom, w którym już nie mogę mieszkać” Teatru Kto nie próbuje odkurzać tych symboli, aby dotrzeć do prawdy utraconej. Nie, Teatr Kto, pod inspiracją Hrabala, depcze po kurzu, wzbijając w powietrze obłoki gęstej ironii.
Spektakl obejrzałam 9 września 2012 roku
w krakowskim Teatrze Kto.
Joanna Roś
Grafika: Maciej Boksa