Recenzja: Meyer, Lehmann i Schulze, „Nowy”

Kto ma dzieci w wieku przedszkolnym, ten wie, że te na pozór słodko wyglądające aniołki mogą nieźle nabroić. Szczególnie, gdy jednoczą się w grupę – wtedy przeistaczają się w szarańczę i rozrabiają ze wzmożoną siłą. Z taką masą szalonych i nierzadko katastrofalnych w skutkach pomysłów spotykamy się w książce „Potworne Maluchy – Nowy”, gdzie poznajemy niegrzecznego Rysia, sprytnego Janka, zdolną Zosię, płaczliwą Helenkę, złośliwą Martę, opiekuńczą Karolinę, zazdrosnego Olka, pomocną Sylwię i niesfornego Antka oraz dwie panie przedszkolanki o anielskiej cierpliwości.

W grupie maluchów jest pora zabawy. Wrzask, harmider oraz wszechogarniający bałagan panujący w sali przerywa nagle wiadomość – dziś przyjdzie Nowy – szybko sprzątamy! Nowy pojawia się w trakcie posiłku. Wszyscy chcą go poznać, podzielić się z nim nadgryziona bułką, czy na wpół zjedzonym jogurtem, usiąść obok niego, szybko zapraszają do wspólnej zabawy. Można by pomyśleć, że Konstanty, przedszkolny nowicjusz, będzie miał problem z adaptacją. Nic bardziej mylnego!

Problem adaptacji w nowy środowisku dotyczy zarówno nas dorosłych, jak i dzieci. Nowi ludzie, nieznane otoczenie sprawiają, że nie potrafimy się odnaleźć. Aby zmniejszyć lęk adaptacyjny dziecka, związany z pójściem do przedszkola, zmianą szkoły, czy pojawieniem się nowych osób w grupie, spróbujmy je na to przygotować – a z pomocą przyjdzie nam książka „Potworne Maluchy – Nowy”. Na pozór wesoła opowieść o niegrzecznych przedszkolakach, jest tak naprawdę lekcją życia i opowieścią o tym że Nowy nie musi być na straconej pozycji i podporządkowywać się innym. Uczy koleżeństwa, pokazuje, że fajnie jest się dzielić, jak również walczyć w obronie innych. Mały czytelnik pozna znaczenie akceptacji i oswoi się z nowościami. Cała historia opisana została prostym językiem, który z łatwością dotrze do najmłodszych oraz okraszona dawką humoru, przez co potworne maluchy stają się naszymi kolegami, których bez problemu znajdziemy w naszym przedszkolu. Na uznanie zasługują też ilustracje, nieskomplikowane, dowcipne i szczegółowe. Dzięki nim opowieść jest jeszcze bardziej realna i plastyczna. Jak dla mnie pozycja obowiązkowa dla wszystkich dzieciaków, które ze wrześniu pierwszy raz przekroczą przedszkolne czy szkolne mury.

Jako rodzic, świetnie zdajesz sobie sprawę, jak ważna jest integracja z grupą. My dorośli, dzięki sporemu bagażowi doświadczeń łatwiej nawiązujemy nowe kontakty, przez co też bez większych przeszkód odnajdujemy się w nieznanym otoczeniu.

W przypadku dzieci, szczególnie w wieku przedszkolnym, gdzie lęk odrzucenia oraz nieśmiałość są wzmożone, wejście do już zintegrowanej grupy rówieśników może być nie lada wyzwaniem. Wtedy z pomocą przychodzą nam zabawy integracyjna, które pedagodzy przedszkolni i wczesnoszkolni z powodzeniem wykorzystują w swojej pracy. W sytuacji kryzysowej sięgnij po nie i pomóż maluchom wzajemnie się poznać i polubić.

Zgadnij, kto to – to zabawa, dzięki której dzieci poznają swoje ulubione postacie z książek. Poproś maluchy, aby wspólnie usiadły. Zabawa zaczyna się, gdy jedno z dzieci opisuje wybraną postać – wygląd, ubiór, cechy charakteru np.: „Osoba, o której myślę, ma rude kucyki, piegowatą buzię, walizkę pełną złotych monet, małą małpkę i konia”. Zadaniem grupy jest odgadnięcie, o kogo chodzi. Kto pierwszy zgadnie, wychodzi na środek zespołu i opisuje kolejną postać, którą reszta ma odgadnąć.

Bakowe kalambury – podziel dzieci na równoliczne grupy. Poproś, aby przedstawiciel pierwszej drużyny za pomocą gestów (bez używania słów) pokazał tytuł bajki albo postać z bajki w taki sposób, by pozostałe drużyny mogły odgadnąć.

Prawda, nieprawda? – podziel pokój na dwie części. Powiedz dzieciom, że prawa strona to „prawda”, lewa zaś oznacza „nieprawdę”. Zadawaj pytania dotyczące bajek, postaci, wydarzeń z książek, a zadaniem dzieci jest odpowiedzieć, zajmując odpowiednią część sali.

Jesteś podobny do… – zastanów się z dziećmi do jakich postaci z książek są podobne (z wyglądu lub charakteru). Ciekawe, czy uda wam się odnaleźć w grupie Piotrusia Pana, Kopciuszka, Kłapouchego, a może Robinsona Crusoe.

Iza Gomułka